روزنوشته‌ها جایی برای بودن

به نام خدا . . . لحظات می‌گذرد و ما حواسمان نیست اتفاقاتی که در گذران زندگی برایمان می‌افتد، ذره ذره ذوقِ دلمان را کور می‌کند و این منِ امروزِ هر کدام از ما، که هیچ شباهتی به آدمِ پر از هیاهوی دیروز ندارد، ساخته و پرورده‌ی روزهای سختی‌ست که گذشته است گذشته است که نه، گذرانده‌ایم به زحمت، به مشقت… به مرارت و محنت و رنج و درد و …

و دیگر جوان نمی‌شوم نه به وعده ی عشق و نه به وعده ی چشمان تو و دیگر به شوق نمی‌آیم نه در بازی باد و نه در رقص گیسوان تو!   چه نامرادی تلخی ! و دریغا ! چه تلخ تلخ فرو می‌ریزم با سنگینی این غربت عمیق در سرزمین اجدادی خویش و دریغا چه عطشناک و پریشان پیر می‌شوم در بارش این گستره‌ی تشویش در خانه‌ی خورشیدها و …

ابتدا، ویدیو زیر را با دقت، تماشا کنید! آدم‌هایش، لحظه‌هایش و تمام دنیایش را! بازی تاتنهام-اورتون | 3 Nov همیشه وقتی از ماجراجویی‌هایم، از لحظه‌های شیرین و تلخم در دوران بازیگری‌ام در زمین، از تمام آن اتفاقات عجیب و غریب، برای کسی، قصه می‌گویم، در انتهای کلام با این سوال او مواجه می‌شوم: که چه؟ شاید همین یک دقیقه و اندی، خود تمامِ جواب تمامِ “که چه؟”های دنیا باشد! جوابی …

به نام خدا خریدنش، خیلی اتفاقی‌تر از آن چیزی بود که فکرش را می‌کردم! پس از مدت‌ها و به هوای پیدا کردن داستانی کوتاه، سری به کتاب فروشی زدم! دنبال کتاب‌های بیژن نژدی بودم! همان‌طور که قفسه‌ها را ورانداز می‌کردم تا از میان انبوه نویسندگان دور و نزدیک، یکی را انتخاب کنم، چشمم نا خود‌آگاه، تنها به دنبال یک واژه می‌گشت: مرگ! کم بودند کتاب‌هایی که با مرگ شروع شوند! …

به نام خدا پیش‌نوشت: هرچند سعی کردم چندان به خود داستان فیلم نپردازم تا خرابش نکرده‌باشم؛ اما لاجرم جاهایی هست که ممکن است مزه دیدن فیلم را از بین ببرد! الباقی، نظرات و برداشت‌های شخصی من از فیلم هست و اصلا به دید نقد نباید به آن نگاه کرد! شاید تنها دلیلی که باعث شد بعد از چند هفته، باز هم پایم به سینما گلستان باز بشود، شهاب حسینی بود! …

به نام خدا شاید به همین دلیل باشد که برخورد اول، مهمترین برخورد است! همانطور که تصورات خام من از دکتر کدیور، با چند دقیقه گوش دادن به صحبت‌های ایشان، آنقدر تغییر کرد که اگر بگویم با اختلاف، یکی از بهترین اساتیدی است که به عمر دیده‌ام، گزاف نگفته‌ام! به نحوی که هرچه بیشتر از کلاس ایشان گذشت، بیشتر از پیش به بزرگواری و تواضعِ این انسان شریف، دلبسته شدم! …

{چشمی در آسمان} به نام خدا زندگی، شاید، لحظه‌ای درنگ باشد برای توجه به چیزهایی که در عمق یک شایدِ عمیق، قرن‌هاست که گم شده‌اند: شاید همین صدای عجیب اسپیلیتی که سال‌هاست دیگر کسی به یکنواختی و زیبایی موتورش توجه نمی‌کند؛ شاید همین دوستی‌ها، با هم خندیدن‌ها، و آخر شب‌ها، گذشتن از همه چیز و تبدیل شدن به فرمی از وجود که صادق‌تر، زیباتر و بی‌دغدغه‌تر از هر مجالی است؛ …

پیش‌نوشت: تجربه‌ی شخصی‌ام از صحبت با دانشجویان مختلف در طی این سه سال به خوبی نشان می‌دهد "چطور خواندن" و "از چه خواندن"، تا حد زیادی تابع آنچه شخص از پزشکی و زندگی‌اش می‌خواهدست و بدین صورت، غالب پرسش‌هایی که افراد برای آگاهی از مسیر درست (یا به عبارتی بهتر، مسیر مفید) مطرح می‌کنند، تنها تلاشی مذبوحانه برای رفع خودخوری حاصل از نپرسیدن است. به عبارتی دیگر، دانستن تمام ماجرا، هیچگاه الزامی برای اجرای آن‌ها نیست. به همین دلیل، از توضیحات رایج و اضافی، تا حد امکان، پرهیز کرده‌ام و در آنچه در ادامه خواهید خواند، صرفا گوشه‌ای از تجربیات شخصی‌ام در طی این سه سال را بیان می‌کنم که طبعا محصول مدل ذهنی من (یا همان نگرش و جهان‌بینی شخصی من) است.

به نام خدا سه سال پیش وقتی برای اولین بار، گذرم به دانشکده افتاد، هیچ وقت تصور نمی‌کردم روزی برسه که کار کردن با بچه‌های ترم یک، تبدیل به یکی از ارزشمندترین خاطرات این سه سال بشه! بدعتی که با همراهی بی‌نظیر گروهی کوچک اما عمیق، شروع شد و انشالله که تا انتها، ادامه داشته باشه!  همراه شدن با بچه‌هایی که سرشار از ذوق و اشتیاق برای عوض کردن زندگی …